| غزل |
| ہم آں داغے کہ بردل از تو دارم حرز جانم شد ہم آں چشمے کہ نامندش سخنگو راز دارم شد دلے بود و در آغوشم نگجنید و جہانم شد خیالے داشتم از سرگزشت و آسمانم شد بپرس اے داورِ محشر۔ چہ مے پرسی چہ می مپرسی نگاہ حسرت آلایم کہ مے بینی بیانم شد بگہ دزدیدہ افگندی بدل چوں راز جاں دارم نظر کردی بہ بیباکی و فصل داستانم شد دگرقدح جنوں در دہ کہ ہم در منزل اوّل خیالِ و حشتم و امندو گردِ کار و انم شد |
ہزار داستان۔ ستمبر ۱۹۲۲ء
* * *